Eindelijk!

Eindelijk!
Het werd hoog tijd dat ik eens een echt dagje kon genieten van mn 'Second' en meteen kon uittesten of ik hem makkelijk single-handed kon zeilen en manoeuvreren.
Tot nu toe was er steeds iemand bij, op de trip naar Noordschans na.

Ik reed thuis door rond 9u en ondanks de behoorlijke omleiding aan de A12, arriveerde ik tegen 10u aan de boot.
Optuigen is stilaan routine geworden, maar uit die (veel te grote) box wegvaren was niet echt simpel: de wind duwde me er eenvoudigweg uit, maar ik moest me dan wel naar voren reppen om de twee 10 meter lange landvasten op te schieten voor ik aan de overkant een andere box ingeduwd werd ;-)
Alles verliep evenwel prima, en vandaag of morgen vind ik daar wel een 'solo'-trucje op.

Ik voelde me, na al die ligplaats problemen, in elk geval weer thuis: de wachttijden aan het sluisje zijn nog steeds erbarmelijk lang. Ik was dan ook de enige die zich nog aan die lichten houdt, het gros vaart gewoon door het rood!
De wachttijd benutte ik om een trucje te oefenen, dat ik geleerd had van Ad, een kennis van me.
Tot voor kort probeerde ik, met mijn vroegere Selia, steeds aan een dukdalf aan te leggen en de 'teugels (= lees landvasten) kort te houden.
Maar Ad leerde me dus een andere truc, en sindsdien is wachten een pak minder stressy!

Ad's trucje ;-)

 De foto vertelt eigenlijk alles:

1. langzaam een dukdalf of paal naderen
2. eens je langszij bent werp je een landvast over de paal, een landvast dat je achteraan vast gelegd hebt
3. laat de wind je rustig van de paal wegwaaien, je kan zo relaxed wachten
4. eens het groen wordt, gooi je het landvast los en vaar je weg
Zo simpel kan wachten zijn

De Second helt verbazend weinig

Eens het water op hees ik de zeilen. Dankzij de vaseline gaat het grootzeil erg vlot.
Deze Friendship 22 helt verbazend weinig eigenlijk. Ik had genua 3 op, en een volledig grootzeil. Ik had de wind gemeten en die zat tusen de 8 en de 13 knopen. De Second helde evenwel vrij weinig, de Selia was met die wind al bijna aan zijn eerste reef toe.
Ik kon erg genieten van dit tochtje, al was het maar kort.  Plan was om gewoon het eilandje in het Volkerak rond te zeilen en dan weer huiswaarts te keren zodat ik vlak na de middag thuis zou zijn voor andere bezigheden.
De Second is haast anderhalve meter langer dan de Selia, en dat merk je dus ook aan zijn snelheid: het rondje eiland heb ik gezeild in hooguit een uurtje! (en daarvoor moet ik meestal makkelijk twee keer een kwartier voor wachten aan het sluisje!)

In elk geval heb ik genoten van deze halve dag zeilen! En stilaan begin ik de Second wat te kennen, en duiken er handigheidjes op: ik probeerde de deurtjes van de kajuitingang een keertje te plaatsen naast de bak die ook als trapje dienst doet: de perfecte plek.

Hopelijk kan ik er volgend weekend nog een leuk zeildagje uitpersen...

Weer thuis op het Volkerak ;-)

Een zalige najaarsdag!