Hoera: geen afsluiters meer :P

Geweldig: nooit meer moeten wakker liggen als het vriest!

Mijn kameraad, Robby, had een lumineus idee voor de kuipafvoeren. Net als ik heeft hij een hekel aan afsluiters die kapot kunnen vriezen.

(Ik was vroeger al bezig met daar iets op te vinden: http://myfriendship22.blogspot.be/2012/11/huiddoorvoeren-daar-heb-ik-de-buik-vol.html)

Niet alleen had hij een idee, hij deed het warempel nog ook! En gezien we tot nu toe een uitzonderlijk warme winter hebben besloot ik om zijn voorbeeld snel te volgen, dus het werden twee klusdagen om U tegen te zeggen.
Foto's zeggen meer dan woorden, dus laat ik alle stappen 'zien'.

Naast de helse klus om voor eens en altijd van die afsluiters vanaf te zijn, sloopte ik ook even de buitenluidsprekers, ik gebruik die toch nooit.

Om nu te zeggen dat ik na deze twee klusdagen niet meer wakker ga liggen, is wel een beetje gelogen, want bij de laatste laagjes weefsel en epoxy was ik vergeten te ontvetten....  gelukkig had ik wel goed afgestoft met water. En om de zaak snel en goed te laten drogen, had ik er even mijn elektrisch vuurtje in gezet.

Lees zeker ook het vervolg ;-)

1. recht onder de afvoeren twee gaten boren,
al moesten ze bij mij wat meer naar binnen toe.
Ik adviseer ze ook een beetje naar achter te laten wijzen.

2. rond de gaten flink opruwen en ontvetten

3. Een oude Laser-mast op maat zagen en plaatsen

4. Langs buiten zo goed mogelijk aftapen

5. ruimte rond de buizen opvullen met verdikte epoxy,
en strookjes weefsel aanbrengen

6. Nadien langs buiten de rest van de buis afslijpen
en rondom goed schuren

7. Afsluiters verwijderen

Uiteraard werkten de afsluiters deze keer niet mee

8. Ruimte rond de nieuwe buizen plamuren

9. Rond de gaten van de oude afsluiters ook goed opschuren

10. Oude gaten afdichten met epoxy zoals de andere gaten
(en niet vergeten te ontvetten :P )

Luidsprekers gesloopt, de gaten afdichten

Potje zwemmen?... Nee, toch maar niet :P

Zij die me kennen weten het al wel: ik steekt nooit nog maar één teen in het water.
Stop me maar in de catégorie "zeilers die nooit zwemmen" :D

Toen ik mijn eerste jachtje kocht, las ik over de grote snoekbaarzen die in mijn vaargebied rondhangen. (http://sailingleisure17.blogspot.be/2011/07/tijdelijke-thuisbasis-volkerak.html)
Ze mogen me nog duizend keer vertellen dat dat beest banger is van mij, dan ik van hem, het zal niet helpen. (Dat beest moet dan echt wel doodsangsten uit staan, om mijn angst te kloppen :)  )

Nu ging er op Facebook een bericht de ronde dat er in de Oosterschelde een mensenhaai gespot zou zijn: nou, dat helpt dus zeker niet, zo'n nieuws. Achteraf bleek het een valse berichtgeving.
Gelukkig, want als ik ooit de pech zou hebben dat er rommel in mijn schroef geraakt en ik overboord moet, dan is het alvast geruststellend dat er geen beest in mijn buurt is dat mij in één hap kan verorberen, al is het idee dat er dan wel nog eentje in één hap mijn voet kan oppeuzelen niet echt aanmoedigend.

Vorig jaar, ergens in augustus, arriveerde ik in mijn haven. Toen ik de deur open deed greep de hitte me om de keel. 40°C, dat is nu echt overdreven.
Zo ongeveer iedereen zat in het water en zwom toertjes rond hun boot, of wat verderop. In mijn ogen allemaal helden dus ;-)
Uiteindelijk plooide ik bijna voor een verkwikkende duik in het groene water, maar dat is het hem nu net: ik kan mijn voeten niet zien, en kan evenmin zin welke diepzeemonsters er zoal rond mijn voeten zwemmen.  Ik ben dan maar een koele douche gaan nemen :D
"It's all in the mind", ik weet het.  maar toch...
In een zwembad heb ik helemaal geen problemen, maar in open water is dat wat anders.

Gelukkig ben ik niet alleen :P  Op het zeilersforum was bijna een club ontstaan: "Wij gaan samen NIET zwemmen" ;-)
http://www.zeilersforum.nl/index.php/forum-hoofdmenu-37/off-topic/308656-zwemangst

Inox lasser gezocht... en gevonden!

Ik zocht al een poosje naar iemand die voor mij nieuwe inox roerpennen kon maken, en een nieuwe lummel.
Op mijn vorige werk was er een lasser, Dimitri, die ook thuis actief was al lasser, en perfect met inox overweg kon.
Zijn werk was steeds pico bello in orde en dat leek me zowiezo al reden genoeg om hem te vragen of hij zo'n spullen kon namaken.

De verbogen vingerling

Van het ene kwam het andere en uiteindelijk, nu de Sail Ya op de kant staat, gaf ik hem de defecte vingerlingen mee.
Gisteren leverde hij de nieuwe af... ik stond perplex! Wat een kwaliteit!
Geen inox van 'brico', nee: echt duurzame inox. En er werd niet bespaard door een dun profiel te gebruiken, maar echt stevig materiaal. Deze vingerlingen zijn geheid een pak degelijker dan de orginele.

De oude vingerlingen vertoonden
scheurtjes in de dunne lasnaden

Nu heeft Dimitri mijn lummel mee, want die heeft precies ook al een paar stormen doorstaan :P

Dimitri is zelfstandig lasser, dus: als u een inox onderdeel heeft dat aan vervanging toe is, of iets te lassen heeft, dan kan u gerust Dimitri contacteren:

Dimitri.defyn@gmail.com

+32 477 03 63 50

Wie een FS22 bezit, en roerpennen heeft zoals mijne, kan vlot bij hem terecht om nieuwe te maken, hij heeft nu alle maattekeningen en materiaal in huis.

De nieuwe vingerlingen

De rugplaat heb ik 'omgekeerd' laten maken:
bouten van binnen naar buiten, dat monteert een pak handiger

Stevig profiel, geen dunne 'brico'-inox :P

Beter laat dan nooit :D

Iedereen kent het: een to-do lijst, die je in het begin van het klusseizoen opmaakt, maar die tegen het einde van die winter net niet helemaal afgewerkt is.

Ik heb er alvast zo eentje, en een taak die er op stond in 2013 staat er nog steeds op:  de huiddoorvoer van de keukenafvoer verwijderen en de romp afdichten met epoxy.
Vorige keer dat de boot op de kant stond, had ik dat al gedaan met de huiddoorvoeren van de pomp-wc, nu was het eindelijk de beurt an deze ene huiddoorvoer die nog weg kan.

Ik vaar het liefste met een zeilboot zonder gaten in de romp, een beetje voor mijn veiligheidsgevoel :P
De doorvoeren van de kuip kunnen helaas niet weg, daar heb ik in het verleden zelfs plannetjes voor getekend, maar geen enkele werkende oplossing gevonden...

De werkwijze die ik volgde is dezelfde als deze voor die andere twee doorvoeren:
langs buiten de zaak proper krabben, afplakken en dan langs binnen eerst wat epoxy in het gaatje gieten, dan epoxy met verdikker om de zaak op te vullen, met als laatste twee laagjes weefsel erover.

Voila, daarmee is eindelijk deze klus geklaard :P

Bronzen huiddoorvoer verwijderen

De bronzen doorvoer naar buiten kloppen

Polyester rond het gat opschuren/opruwen

Langs binnen en buiten de polyester afschuinen

Langs buiten het gat dicht tapen

Gat langs buiten afplakken met tape,
beetje epoxy in het gat gieten en nadien opvullen met
verdikte epoxy

Twee laagjes weefsel er overheen

Compass anti-fouling: na twee jaar op zoet water hooguit een laagje slijm en haartjes :D

Om de twee jaar leg ik de boot op de kant, en dat is louter om financiële redenen.

Deze keer was het wel erg interessant want ik kon zien hoe de antifouling er na twee jaar uit ziet.
Ik had in 2013 antifouling gekocht van Compass, de Cruising versie en er in het voorjaar van 2014 twee lagen van aangebracht.
Nu, na twee seizoenen varen ging de boot er weer uit en kon ik beoordelen of deze antifouling wel OK is.

Voor mezelf maakt het niet veel meer uit, want volgend seizoen gaat er een milieuvriendelijke versie op: Sea Wax.
Maar wellicht zijn er andere zeilers die nu wel eens willen zien hoe de antifouling het gedaan heeft.

Wel, ik kan kort zijn: na twee jaar verblijf op zoet water, met zeer geregeld tochten op zout water stond er hooguit een korte haartjeslaag op, noem get maar geschoren draadalg :P
Deze laag was met de hogedrukspuit meteen weg, en er bleef dan enkel hier en daar nog een plek antifouling over.
Ik ben dus, na twee jaar Compass Cruising, niet echt ontevreden.

Na twee jaar een laag haartjes van een paar mm lang

Slijmlaag, met haartjes over de hele romp en kiel

Mast strijken: derde keer, goede keer :)

Tja, aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan dit prachtige zeilseizoen.
Gisteren moest de mast neer gelegd worden en dat is toch altijd echt zo'n definitieve stap.
Het is nu de derde maal dat ik de mast van de Sail-Ya plat leg.
Enkel om deze reden al, ben ik blij dat ik 'maar' een 22-voetertje heb. Met twee personen is zo'n mast relatief gemakkelijk neer te leggen.

"Derde keer, goede keer", zegt men. En ik kan dit nu beamen :P
De allereerste keer was het redelijke chaos aan dek, de tweede keer was voor een kleine interventie aan de masttop, en ging het al beter. Deze keer verliep het perfect.

Ik had al van bij de eerste keer een sprenkel gemaakt, maar leerde dat de lengte redelijk belangrijk is.
De sprenkel is bij mij 5cm langer dan de afstand van de mast (voorzijde) naar de voorstag op zijn laagste punt.
Aan de haken waar je de halshoek van de fok aanslaat, bevestigde is de oude achterstag spanner, en aan deze spanner dan de spinnakerval. Met een lange lijn (oude grootzeilval) kon ik dan het zakken van de mast begeleiden.
Op deze manier was het strijken van de mast echt veel gemakkelijker.
Bij de eerste keer kostte het strijken me de spanners van het topwant.  Deze spanners kunnen, als de spanning er af gaat, neervallen naar buiten toe. Als je dan even de mast terug optilt om een of andere reden, trek je deze krom.
Sindsdien doe ik het topwant volledig los. Dit topwant en de spanners steek ik dan door het oog voor de spinnakerboom aan de voorzijde van de mast zodat ze nergens kunnen achter haken.

Je kan tussen het hoofdwant eventueel een dun touwtje spannen zodat ook deze spanners niet naar buiten kunnen vallen, maar deze keer had ik hulp en hielden zij het in het oog.

Wat ik ook nooit meer zal vergeten is het verwijderen van de lummel, op voorhand, en alle vallen uit de geleideblokken naar de kuip halen.
Eigenlijk moest alles er af en opgebonden zijn, behalve de spival aan de sprenkel en het hoofdwant...

Hier moet nog een steuntje komen.

Nu moet ik nog één ding doen: een tussensteun maken om bovenop de mastvoet te zetten, zodat de mast ook in het midden ondersteunt wordt.

Ook de antennemast is weg, met de radar reflector, en mijn zonnepaneeltje.

Voila, de Sail-Ya ligt er met gestreken mast bij, klaar om volgend weekend de kant op te gaan.

Sluisje Benedensas: de werking van de lichten

Vandaag werd een heel mooie najaarsdag beloofd.
En het was meteen ook de allerlaatste dag dat er gezeild kon worden.

Mn kameraad en ik trokken naar de Galathese Haven. Mijn dochter zeilde mee.

Om deze te kunnen bereiken moesten we weer door het sluisje van benedensas, en met de perikelen van voorbije weekend in het achterhoofd besloten we om de lichten eens van naderbij te bekijken.
Wat blijkt:  het is perfect mogelijk om op een moment allebei de zijden door het groen te varen en elkaar in het midden van de sluis verbaasd te ontmoeten.

Lang moesten we trouwens niet wachten om alweer een boot door het rood te zien varen.
We timeden de lichten en stelden volgende vast.

- op een moment wordt het rood-groen aan de zijde van De Heen. Aan de zijde van het Volkerak is het nog gewoon groen. Dit blijft één minuut zo.
- aan de zijde van De Heen springt het op groen, en aan de zijde van het Volkerak wordt het op dezelfde moment rood.

De sluis door varen kost gemiddeld één minuut.

Boten die dus klaar liggen om in te varen tijdens het rood-groene licht langs de kant van De Vlije varen nu de sluis in, en een laatste boot die nog door het groen ging langs de Volkerakzijde voer ook nog de sluis in, wat wettelijk perfect mag...

Die beide boten, die doorvaarden door het groen knallen dus mogelijk op elkaar terwijl ze beide groen hadden.

Eens het sluisje voorbij (met knikkende knieeen, want ik vertrouw die lichten dus voor geen meter meer) zeilden we ruime wind naar de Galathese Haven.
Het was rustig zeilen, bij een waterig zonnetje en zalige temperaturen.
Binnenvaren in het oude haventje was een makkie, al liep het er vrij snel vol.

De taverne is echt lekker licht en luchtig, en terrasruimte zat.
Het was een aangename maaltijd, maar we wilden tijdig terug zeilen want het wordt vrij snel frisser als de zon even weg duikt.

Alweer door het sluisje en deze keer had ik rood, dus meerde af aan de wachtsteiger.
3 minuten later ging dan nog eens het voetgangersbrugje open, en kon ik nog minstens 6 minuten langer wachten. Tijd zat om de boot al op te ruimen.

Het sluisje van Benedensas kan je dus gerust een les in time management noemen :D

Mn kameraad vaart het oude haventje binnen

Sluisje Benedensas: niet echt mijn vriend

Ik zeil nu vier jaar op het Volkerak en passeer zowat bij elke trip dit sluisje.
Het is werkelijk een mooi, pitoresk, sluisje met wellicht een rijke geschiedenis.
Gen wonder dat er nog niet zo lang geleden een eetsalon zijn deuren opende op deze site.
Het trekt horden volk.

Ook de bunker er vlak naast werd helemaal proper gemaakt en is nu een informatiepunt. Heel mooi gedaan!

Maar als zeiler is het toch een beetje een blok aan het been.
Sinds het succes van dit eetsalon is het voetgangersbrugje er vaak open, en dus rood licht voor de boten.

In die vier jaar dat ik er passeer heb ik er al één en ander gezien.
Rood licht blijkt niet iedereen te kennen.
Toegegeven: toen ik met een kennis het sluisje passeerde waagde mn kennis het om nog gauw door het rood te glippen en deed teken snel mee te volgen. Gevolg was dat ik haast mn mast kwijt speelde door het voetgangersbrugje. Sindsdien doe ik dat nooit meer en wacht gewoon geduldig op groen licht.
Een keer zag ik vanop de dijk aan de Volkerakzijde een zeiljacht op genua de sluis naderen. Aan de andere kant naderde een motorboot met een andere boot op sleep.
Waarschijnlijk had de motorboot er geen erg op dat het rood was en tufte vrolijk door.
Het zeiljacht had groen en zeilde dus gewoon door.
In het sluisje ontmoeten ze elkaar op iets minder vriendelijke wijze. De motorboot sloeg vol gas in achteruit, zijn fout inziende, waardoor zn sleep dwarse tegen zijn spiegel aan botste en het zeiljacht op deze twee boten in voer.  Leuk was anders.

De dukdalf

Dikwijls heb ik rood (erg dikwijls) waarbij ik gewoon afmeer aan de wachtsteigers (dank daarvoor want vroeger waren die er niet en moest je jezelf behelpen met de dukdalf) en de boot reeds aftuig. Met wat pech, doordat het voetgangersbrugje dat nog maar eens open gaat, lig je er twintig minuten te wachten. In elk geval genoeg om je hele boot op te ruimen.

En toch: al zijn de wachtsteigers toch redelijk lang, er varen boten door het rood, net zoals de eendjes :D, vooral rubberbootjes die onder de brug door kunnen.  Tja: wat kan een mens daarop zeggen he.

Op een ochtend vaar ik uit, heb groen en vaar het sluisje in en... knal bijna op een motorbootje dat er doodleuk in het sluisje ligt te dobberen met een kersvers gehuwd koppel voor hun trouwfoto's... te gek voor woorden.

Nog niet zo gek lang geleden had ik groen, vaar de sluis in en... vlak voor mn neus opent het voetgangersbrugje. Volle gas achteruit, maar mn motor klikt omhoog (slecht vergendeld) waardoor ik geen remkracht heb. Zweet breekt me uit en ik zie mn voorstag al afknappen. Rakelings drijf ik voorbij het brugje. Dat scheelde geen haar. Ik vertrouw die lichten echt niet meer.
Toen ik dezelfde dag terugkwam was het dubbel rood en vernam ik dat de lichten ontregeld waren en brugje in veiligheid stond.  Bon: bevestiging van mijn vermoeden dat deze lichten echt niet te betrouwen zijn.

Maar vandaag had ik dus koekenbak: ik weet pertiment zeker dat ik groen heb en vaar dus door, zelfs op het allerlaatste moment controleren of ik effectief groen heb, ik wil immers niet tegen dat brugje aan knallen met mn mast.
Komen er, tegen dat ik het sluisje door ben, reeds boten vanuit de andere zijde aangevaren en ze roepen allemaal dat ik door het rood gevaren ben... heuh???? Ik had groen hoor!
Ik zou het eens moeten kunnen filmen maar heb helaas geen GoPro of zo.

Sinds vandaag twijfel ik dus echt wel aan de regeling van de lichten.
Ik vermoed dat ze, wegens de vele klachten over de wachttijden, de tussenfase (groen met rood tezamen) afgeschaft hebben. Dus als jij op het laatste nog groen hebt en de lichten wisselen terwijl jij in het sluisje bent, krijgt de andere zijde groen, en jij moet nog door het sluizencomplex heen...
Laten we zeggen dat er dus een moment eigenlijk aan beide zijden groen is, en geen 'oranje'...

Vandaar: dit sluisje is echt mijn vriend niet...

Opgelet!  Aan de kant van de Vlije is het verboden te overnachten aan de kant!

Had ik rood?

De bunker als informatiepunt

Bijzondere ontmoeting

Tijdens mijn zomertocht met Robby ontmoetten we in Zierikzee een brit die op een bijzonder kalme manier zijn zeiljacht parkeerde naast ons. Het is niet mijn gewoonte mensen aan te gapen maar de rustige wijze waarop hij zijn aanlegmanoeuvre afhandelde trok mijn aandacht.
Uiteindelijk hadden we een leuke babbel en gaf ik hem mijn naamkaartje.

Maanden later kreeg ik plots een berichtje via mijn blog van een engelsman...
We mailden wat op en neer en wat bleek: hij lag momenteel in Willemstad en het is dus wel bijzonder toevallig dat ik voorbije weekend die richting uitging :P

Mijn eerste bestemming werd dus Willemstad.
Vrijdagochtend zeilde ik uit, als rasechte ochtendmens, om 8u00.
Ik verwachtte nog dubbel groen aan het oude sluisje maar kreeg weer maar eens rood. Yep, het brugje was weer open om de bevoorrading van het restaurantje door te laten.

Net toen ik weer verder kon zag ik een kennis uitvaren. Een korte babbel via VHF 72 en ik besloot hem te volgen tot aan de Krammersluizen.
Ik meerde af aan het kopeinde van de steiger voor een koffie en vertrok dan op zeil, richting Willemstad.
De wind was intussen toegenomen tot zo'n 18 knopen en ik klokte af op 6,2 knopen snelheid. Toch wel mooi met een haarborstel als romp :D

Na de Volkeraksluizen moest ik gelijk Willemstad binnen lopen. Het was nog maar 13u, maar sinds een week of drie heb twee tennisellebogen (en ik tennis niet eens, het zijn dus zeil-ellebogen), werd het allemaal wat pijnlijk.
Ik draaide eerst de WSV binnen, want daar ligt Michael die ik wou ontmoeten, maar er was geen havenmeester te bespeuren. Ik riep dan maar even jachthaven De batterij op via VHF31 en kon daar gelijk een plaatsje krijgen.
Hup naar De batterij, waar ik zoals altijd erg vriendelijk ontvangen werd.

Na een kleine wandeling naar de WSV stapte ik aan boord van de Jupiter en ontmoette ik dus Michael opnieuw. Er prettig om zo nu en dan eens dergelijke toevallige ontmoetingen te hebben.
We gingen een Gouden Carolus drinken in Anno 1610 en spraken af om zaterdag samen een zeiltochtje te doen.

Zaterdag startte grijs en zonder wind. Eerst wilden we naar Bruinisse maar Michael voelde er niet veel voor om drie sluizen te doen, dus werd het een andere leuke bestemming: Tiengemeet.
Onderweg meerde ik op zeil af aan een meerboei om de genua te wisselen door de fok.
Achteraf bleek dat een goede keuze want de wind nam toe tot zo'n 16 knopen.
Eens het eiland voorbij overlegden we via VHF72 waar we zouden overnachten en dat werd Middelharnis.

Eens afgemeerd hielden we eerst halt aan een terras voor een Kasteelbier, en nadien wandelden we naar de vishandel voor een lading mosselen. De groenten en kruiden moet je halen in de supermarkt aan de overzijde.

We maakten samen, aan boord van de Jupiter, onze mosselen klaar, aangevuld met nog wat trappistjes.
Het was net iets te gezellig, en het bier vloeide iets te rijkelijk waardoor het algauw tegen middernacht aantikte... wow, wat gaat de tijd snel!

Zondag ochtend moest ik om 7u op want van Middelharnis naar onze haven zeilen is toch wel een eindje. Dat was nu wel met een houten kop :P
Tegen 8u30 nam ik afscheid van mijn nieuwe zeilkameraad, Michael, en tufte het kanaal af.
Ik ben gelukkig al gewend aan dubbel-rode lichten aan snertbrugjes en sluisjes, maar dat ook hier een dubbel rood brandde vind ik helemaal niet leuk.
Langshen het kanaal kwam er een elektrische scooter aangesnort met de havenmeester als bestuurder. Die kwam de sluisdeuren openen. Oef!

Met een halve- tot voor de windse koers ging het richting Volkeraksluis. Dat ging lekker.
De wind nam stilaan toe en ik koos ervoor om aan de sluis gauw de genua te wisselen voor de fok.
Het moet gezegd: sommige motorboten lijken een hekel te hebben aan ons, als milieuvriendelijke zeilers. Ook nu weer haastte een motorboot mij voorbij om toch maar als eerste aan de steiger te liggen... en het bleek dan nog iemand uit mijn haven te zijn ook. Ergerlijk eigenlijk.

Na de sluis ging het eerst nog wat rustig, door die veel kleinere fok, maar gaandeweg nam de wind nog toe en werd het een prachtige zeildag.

Dit was nog maar eens een geslaagd weekend.
Het seizoen loopt op zn einde, benieuwd of er nog leuke weekends gaan volgen...

Anno 1610, bij ons bekend voor hun Gouden Carolus :P

Langs de kade in Middelharnis

Zalig rustig in de ochtend!