Compass anti-fouling: na twee jaar op zoet water hooguit een laagje slijm en haartjes :D

Om de twee jaar leg ik de boot op de kant, en dat is louter om financiële redenen.

Deze keer was het wel erg interessant want ik kon zien hoe de antifouling er na twee jaar uit ziet.
Ik had in 2013 antifouling gekocht van Compass, de Cruising versie en er in het voorjaar van 2014 twee lagen van aangebracht.
Nu, na twee seizoenen varen ging de boot er weer uit en kon ik beoordelen of deze antifouling wel OK is.

Voor mezelf maakt het niet veel meer uit, want volgend seizoen gaat er een milieuvriendelijke versie op: Sea Wax.
Maar wellicht zijn er andere zeilers die nu wel eens willen zien hoe de antifouling het gedaan heeft.

Wel, ik kan kort zijn: na twee jaar verblijf op zoet water, met zeer geregeld tochten op zout water stond er hooguit een korte haartjeslaag op, noem get maar geschoren draadalg :P
Deze laag was met de hogedrukspuit meteen weg, en er bleef dan enkel hier en daar nog een plek antifouling over.
Ik ben dus, na twee jaar Compass Cruising, niet echt ontevreden.

Na twee jaar een laag haartjes van een paar mm lang

Slijmlaag, met haartjes over de hele romp en kiel

Mast strijken: derde keer, goede keer :)

Tja, aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan dit prachtige zeilseizoen.
Gisteren moest de mast neer gelegd worden en dat is toch altijd echt zo'n definitieve stap.
Het is nu de derde maal dat ik de mast van de Sail-Ya plat leg.
Enkel om deze reden al, ben ik blij dat ik 'maar' een 22-voetertje heb. Met twee personen is zo'n mast relatief gemakkelijk neer te leggen.

"Derde keer, goede keer", zegt men. En ik kan dit nu beamen :P
De allereerste keer was het redelijke chaos aan dek, de tweede keer was voor een kleine interventie aan de masttop, en ging het al beter. Deze keer verliep het perfect.

Ik had al van bij de eerste keer een sprenkel gemaakt, maar leerde dat de lengte redelijk belangrijk is.
De sprenkel is bij mij 5cm langer dan de afstand van de mast (voorzijde) naar de voorstag op zijn laagste punt.
Aan de haken waar je de halshoek van de fok aanslaat, bevestigde is de oude achterstag spanner, en aan deze spanner dan de spinnakerval. Met een lange lijn (oude grootzeilval) kon ik dan het zakken van de mast begeleiden.
Op deze manier was het strijken van de mast echt veel gemakkelijker.
Bij de eerste keer kostte het strijken me de spanners van het topwant.  Deze spanners kunnen, als de spanning er af gaat, neervallen naar buiten toe. Als je dan even de mast terug optilt om een of andere reden, trek je deze krom.
Sindsdien doe ik het topwant volledig los. Dit topwant en de spanners steek ik dan door het oog voor de spinnakerboom aan de voorzijde van de mast zodat ze nergens kunnen achter haken.

Je kan tussen het hoofdwant eventueel een dun touwtje spannen zodat ook deze spanners niet naar buiten kunnen vallen, maar deze keer had ik hulp en hielden zij het in het oog.

Wat ik ook nooit meer zal vergeten is het verwijderen van de lummel, op voorhand, en alle vallen uit de geleideblokken naar de kuip halen.
Eigenlijk moest alles er af en opgebonden zijn, behalve de spival aan de sprenkel en het hoofdwant...

Hier moet nog een steuntje komen.

Nu moet ik nog één ding doen: een tussensteun maken om bovenop de mastvoet te zetten, zodat de mast ook in het midden ondersteunt wordt.

Ook de antennemast is weg, met de radar reflector, en mijn zonnepaneeltje.

Voila, de Sail-Ya ligt er met gestreken mast bij, klaar om volgend weekend de kant op te gaan.

Sluisje Benedensas: de werking van de lichten

Vandaag werd een heel mooie najaarsdag beloofd.
En het was meteen ook de allerlaatste dag dat er gezeild kon worden.

Mn kameraad en ik trokken naar de Galathese Haven. Mijn dochter zeilde mee.

Om deze te kunnen bereiken moesten we weer door het sluisje van benedensas, en met de perikelen van voorbije weekend in het achterhoofd besloten we om de lichten eens van naderbij te bekijken.
Wat blijkt:  het is perfect mogelijk om op een moment allebei de zijden door het groen te varen en elkaar in het midden van de sluis verbaasd te ontmoeten.

Lang moesten we trouwens niet wachten om alweer een boot door het rood te zien varen.
We timeden de lichten en stelden volgende vast.

- op een moment wordt het rood-groen aan de zijde van De Heen. Aan de zijde van het Volkerak is het nog gewoon groen. Dit blijft één minuut zo.
- aan de zijde van De Heen springt het op groen, en aan de zijde van het Volkerak wordt het op dezelfde moment rood.

De sluis door varen kost gemiddeld één minuut.

Boten die dus klaar liggen om in te varen tijdens het rood-groene licht langs de kant van De Vlije varen nu de sluis in, en een laatste boot die nog door het groen ging langs de Volkerakzijde voer ook nog de sluis in, wat wettelijk perfect mag...

Die beide boten, die doorvaarden door het groen knallen dus mogelijk op elkaar terwijl ze beide groen hadden.

Eens het sluisje voorbij (met knikkende knieeen, want ik vertrouw die lichten dus voor geen meter meer) zeilden we ruime wind naar de Galathese Haven.
Het was rustig zeilen, bij een waterig zonnetje en zalige temperaturen.
Binnenvaren in het oude haventje was een makkie, al liep het er vrij snel vol.

De taverne is echt lekker licht en luchtig, en terrasruimte zat.
Het was een aangename maaltijd, maar we wilden tijdig terug zeilen want het wordt vrij snel frisser als de zon even weg duikt.

Alweer door het sluisje en deze keer had ik rood, dus meerde af aan de wachtsteiger.
3 minuten later ging dan nog eens het voetgangersbrugje open, en kon ik nog minstens 6 minuten langer wachten. Tijd zat om de boot al op te ruimen.

Het sluisje van Benedensas kan je dus gerust een les in time management noemen :D

Mn kameraad vaart het oude haventje binnen