PAN PAN of plan trekken?

Een weekend zoals het voorbije wil ik eigenlijk niet meer meemaken...
Het hoorde een ontspannen tochtje naar Willemstad te worden, maar het werd zowaar een survival.
Dat was niet zozeer voor mij en Robby het geval maar zeker en vast wel voor onze 'nieuwe solist", Stefaan.

Hij kocht een paar weken geleden een bootje in onze haven en bij wijze van doop spoorden we hem aan om mee te zeilen naar Willemstad.
Heen zou zowiezo ruim- tot voor de wind zijn met een krachtje rond de 14 knopen... een echt pleziertochtje.

De pret (of beter gezegd: miserie) begon al toen we ontdekten dat het buitenboord motortje van Stefaan eentje is ZONDER neutrale stand. Als je het motortje van 2pk in gang trekt begint ie meteen te varen, dat is geen pretje voor een rasechte beginneling.

Robby en ikzelf wilden steeds bij Stefaan blijven maar zijn Edel 2 planeerde haast door de stokoude, erg bolle, zeilen. De wind werd gaandeweg veel sterker dan ze voorspelden en ik moest zelf al een reef steken. Stefaan kende de betekenis van het woord reef wel, maar tegen dan sprong de Edel 2 letterlijk over de golven. Zelfs mijn FS22 met één reefje kon hem amper bijhouden.

Robby bleef al helemaal achter.
Intussen speelde de wind al met de 30-knopen grens...
Aan de Volkeraksluis slaagde Stefaan er gelukkig in zijn zeilen naar beneden te krijgen, en we meerden alle drie af aan de steiger.
Bleek dat Stefaan onderweg zowat door de hel gegaan is: zijn roerblad was omhoog geschoten doordat het neerhouder-lijntje brak. U en ik, we weten allemaal wel dat sturen dan erg zwaar wordt met risico op het breken van het roerblad.
Daarnaast viel ook nog eens het lijntje van de dodemansknop van zn motortje overboord.
Beide euvels konden we gelukkig ter plekke fiksen.

We besloten om zowiezo Willemstad binnen te lopen en daar de rest te bekijken.
Dat was maar goed ook want eens door de sluis (met een bijna aanvaring) schoot de fokkeschoot van Stefaan los, en wilde de rolfok niet meer oprollen (de geschiedenis herhaalt zich hier, ook ik had zoiets voor met mijn Selia destijds).

Eens in de jachthaven, waar we mooi op een rijtje langszij konden aanleggen, konden we Stefaan's boot beter inspecteren.
We waren het er alledrie over eens: dat rolfoksysteem heeft zijn beste tijd gehad en moeten we slopen.
De mast ging neer en werd grondig geinspecteerd. Her en der werden lijnen vervangen en borgringen afgetaped.

Zondagochtend haalde we snel een nieuwe voorstag bij Willemstad Yachtservice, en fiksten we een fokkeval en en strijklijn.
Stefaan kan weer op weg zie!
Robby duwde Stefaan af en zei als grap: "Die zien we nooit meer terug :D "
Helaas wisten we toen nog niet wat ons te wachten stond...

Eens voorbij de Volkeraksluis nam de wind opnieuw toe tot pakweg 24 knopen.
Doordat het grootzeil van Stefaan totaal op is, en veel te bol, was er geen zeilen aan de wind mogelijk voor hem. Hij haalde niks hoogte, en verlijerde alsof het een lust is.
Ik draaide terug en nam hem langszij. We maakten ons aan elkaar vast, deden alle zeilen naar beneden en tuften met beide motor aan, tegen de wind en de golven in naar onze haven.
Op een moment was de benzine van Stefaan helemaal op en begon de ellende.
We zaten weliswaar flink buiten het vaarwater, maar te dicht tegen de lagerwal aan, en mijn motor had onvoldoende vermogen om beide boten vooruit te krijgen.
Uiteindelijk zat er maar één ding op: PAN PAN uitzenden. (Lang leve de marifoon!)
Dit deed ik drie maal, op kanaal 10, maar niks gehoor...
Ik riep dan Robby op met het verzoek of hij kon slepen.
Zijn L17 is een pak lichter dan mijn FS22 en hij heeft een nagelnieuwe motor met 6PK vermogen.

Het lukte gelukkig en aan een slakkegangetje vorderden we richting onze haven.

Man man, uiteindelijk geraakten we alledrie veilig in onze haven, maar het was een linke tocht.
Ongetwijfeld was het een bijzondere leerschool voor Stefaan! Ik hoop van harte dat hij nog solo wil blijven zeilen, want al bij al hebben we ons alledrie toch nog goed vermaakt en veel gelachen!