2012: een bewogen zeiljaar

2012 was een bewogen zeiljaar.
Het eerste deel was een prachtig zeiljaar, maar het tweede deel keerden de kaarten en werd het een erg turbulente periode.

Een overzicht:

Begin maart: na enkele maanden klussen was mijn Leisure 17 - Selia - er helemaal klaar voor. helaas maakte de havenmeester een fout en reed hij met de skeg tegen een bok aan waardoor de Selia opnieuw de kant op moest om te herstellen.  Een bewogen start, maar nadien verliep alles naar behoren.

De nieuwe genua zeilde voortreffelijk. Dit zeil gebruikte ik erg vaak, het was het beste zeil dat ik ooit gekocht had.

2012 leverde veel zeilweekendjes op, meer dan 2011. Solo-zeilen begon me zeer goed te bevallen. Mn vriendin vond de Selia te klein om mee te willen gaan, dus trok ik er vaak alleen op uit.

In juni kocht ik een halfwinder bij, nu was de zeilenset erg compleet.

Er kwam een nieuw vaarwater bij: Het Haringvliet. Dat had ik in 2011 nog niet bezocht. Eerst sprak het me niet zo aan, maar gaandeweg vond ik het een prima bestemming, en dan vooral Stellendam.

2012 leverde me ook een toffe zeilvriend op, en de reunie van een vroegere vriend. Beiden zeilden eens mee met de Selia en vonden het een prima bootje.

De reunie met een vroegere vriend was een hoogtepunt: fantastisch zeilweekendje werd dat!

Vlak voor de jaarlijkse zomerzeiltocht kocht ik een nieuwe zeilenset. Die haalde ik af in Stellendam. In eerste instantie leek het me een prima aanschaf, maar later las ik toch nogal wat negatieve commentaar over de bewuste zeilmaker...

De zomerzeiltocht was de inzet van een kentering in het geluk: deze viel eigenlijk letterlijk en figuurlijk in het water. Elke dag veel wind, op de boot die mee voerde zat een gezelschap waar ik me uiteindelijk minder goed bij voelde en als toppunt: op de valreep net niet de mast kwijt gespeeld. De band met mn dochter, die ook mee was, werd gelukkig sterker.

Het geluk zat in een klein hoekje: deze sluiting hield nog net de mast recht...
Met de hulp van mijn dochter konden we de mast neer halen en herstellen.

Elke zeildag voeren we op de stormfok. De genua zag niet één keer het daglicht. Toppunt was een vette 33 knopen op het Volkerak.

In de haven waar we de noodreparatie aan de mast deden, kruiste een Friendship 22 ons pad. Zij kwamen naast ons liggen en waren ook op 'reis' met hun boot.
Hun boot stond te koop maar de vraagprijs was behoorlijk boven ons budget.
We bezochten de boot wel even, maar dachten niet aan een aankoop. Ik inspecteerde hem dus ook niet grondig.

De verkoper zag evenwel in ons een goede koper en liet ons niet meer los. De prijs zakte uiteindelijk zo veel dat we de boot via e-mail toch kochtten.  Een risico want ik had de boot wel gezien, maar niet geinspecteerd...
Bovendien moest ik nog de Selia verkocht krijgen, en ook dat liep niet van een lijen dakje.
Door de aankoop van de Friendship 22 kreeg ik een toffe tocht voor de kiezen: de Staande Mastroute. De Friendship lag immers in Spaarndam...

Nu kwam de totale kentering in het zeiljaar: Bij thuiskomst liet de havenmeester weten dat er GEEN plaats is. ik moest maar elders een plek zoeken. De ene tegenslag na de andere volgde zich op.  De pret was er helemaal af, en na de korte euforie van de aanschaf, kwam nu de ontnuchtering.
We konden tijdelijk terecht in een andere haven. Daar herdoopten we de boot volgens de oude gebruiken.

Intussen werd de Selia verkocht aan twee toffe mensen uit Utrecht. Hierdoor kwam mijn eigen ligplaats vrij, maar de 'Second' kan daar niet in.

Een eerste gebrek kwam aan het licht: de afsluiters van de kuipafvoeren konden niet meer toe: geen erg leuk en veilig gevoel, dus die moesten hersteld worden.

Om die afsluiters te herstellen zocht ik naar de goedkoopste manier en dat werd een kraan in een haven aan het Hollands Diep. Allerleukste haven en prima service.
Gezien ik dringend een ligplaats zocht en ik niet kon blijven in de 'tijdelijke' haven waar ik dan lag, tekende ik in voor een ligplaats.

Na de herstelling kon ik meteen naar de ligplaats varen. Daar bleek één afsluiter te lekken: de moed zonk me in de schoenen, de paniek greep om me heen.
Gelukkig kreeg ik de lek dicht.
Die avond sprak ik met mensen die daar ook liggen... blijkt dat daar in de winter ingebroken wordt in boten, en door het veranderende waterpeil is overwinteren in het water een slecht idee.
Ik probeerde telefonisch nog te regelen om alsnog in mn tijdelijke haven te kunnen blijven maar daar was ik nu niet meer welkom (iets te veel over en weer gezwalpt tussen de schaarse mogelijkheden die ik had).  Met stip werd dit de zwartste dag van dit zeiljaar...

Na hulp van kennissen in mijn eigen haven kon ik er toch weer terecht. Oef! Een welgemeende dank aan iedereen die me hierbij geholpen heeft!
Intussen had ik een afdekzeil gemaakt, en werd de 'Second' winterklaar gemaakt voor mijn eerste winter te water.

Bij het winterklaar maken zag ik even de 'Second' onder mn voeten wegzinken: één van de afvoerslangen kwam los en meteen begon de boot vol te lopen.
Alweer greep de angst me om de keel! Mijn vertrouwen in de boot kreeg een tweede dreun te incasseren.

Ik vertrouwde de oude slangen niet meer en kocht er nieuwe. Na veel geknoei kreeg ik die er op. Maar geen succes: ze liepen helemaal niet goed af. Uiteindelijk gingen de oude slangen er weer op. Vanaf dat moment vertrouwde ik geen enkele huiddoorgang meer, en geen enkele slang.

Alweer duikt er een verborgen gebrek op: het houtwerk onder de kuip is door en door rot. Na verdere inspectie blijkt dat zowat alle hout rot is eigenlijk...
Ik had de verkoper gevraagd om op eed te laten weten of er gebreken zijn die ik moest weten: hij zei dat er geen enkel gebrek was... wat was ik toch naïef om dat te geloven!



Een boot kopen op afstand kan ik nu enkel maar afraden. Ik heb vroeger zoveel zwaardbootjes gekocht en gerenoveerd, maar steeds deed ik een grondige inspectie zodat ik behoorlijk goed kon inschatten waar ik aan begon.
Dit is de eerste keer dat ik zo'n risico nam. Gelukkig ben ik handig genoeg om dit alles zelf in orde te brengen.

Het bleef nog net warm genoeg voor wat epoxywerk. Ik herstelde de rotte hoeken van de omtimmering onder de kuip, maakte een batterijvak, en plaatste LED-verlichting in de boot.

De elektriciteit werd volledig gereviseerd. Die was echt niet in orde: alweer een verborgen gebrek...
Na een paar dagen was de elektriciteit helemaal klaar, en kon de batterijmonitor geplaatst worden.
De grote batterij werd vervangen door een kleinere die makkelijk aan- en van boord getild kan worden.

Nog zo'n verborgen gebrek: het roerblad. De gelcoat was her en der gebarsten. Na flink wat schuur- en krabwerk is het nu klaar om in de epoxy gezet te worden.

En de verborgen gebreken blijven komen: de branders van het gasvuur zijn helemaal kapot gebrand, de bedieningsknoppen zitten los.
Dit was nu de eerste overwinning op de tegenslag: het keukenblok kwam mee naar huis en voorzien van een nieuwe wasbak met gasvuur. Dat staat nu weer aan boord.
Rest enkel de vraag: zal ik de afvoerdarm maar meteen vervangen door een nieuwe?

Andere gebreken die aan het licht kwamen: de blokken aan de mastvoet waren door en door versleten, de genuarails lekken, de handgrepen in het kajuitdak lekten ook en het dakluikje in de voorplecht vooraan sloot niet goed af.

Het jaar loopt nu naar zijn einde. Hopelijk wordt 2013 een beter zeiljaar en kan ik eindelijk gaan genieten van de 'Second'.