Het leek wel storm

Iedereen weet wel dat wind tegen stroming hoge golven geeft.
Toch dacht ik vanmorgen dat 14 knopen NW bij afgaand water wel mee zou vallen.
Toen ik Yerseke uitvoer voelde ik al dat de keuze voor de kleinste fok correct was, maar dat een reef je net iets beter zou zijn.
Tijdens het zeilen gauw die ene reef er in. Reven tijdens het zeilen levert nooit een mooie reef op, maar het moest maar zoals het was.
De wind bleef maar toenemen, de golven werden steeds hoger.

Op Den duur boort de Sail Ya af en toe een golf in. De boot kreeg ferme dreunen. Op een moment vroeg ik me zelfs af of ik daar wel heel uit zo komen. En ik vroeg me ook af hoe het er in de kajuit zou uitzien, want ik hield de deurtjes toe uit veiligheid.

Het idee om tot St. Annaland te zeilen had ik al laten varen, en Bruinisse al helemaal.
Toen ik ter hoogte van de Zandkreeksluis kwam besloot ik het allemaal op te geven en daar te gaan schuilen.
Ik was niet de enige, zelfs jachten van 40 voet hielden het voor bekeken.
Het leek echt wel storm.

Tegen dat het tij zou keren probeerde ik tot in Kate te geraken,  maar dat was duidelijk geen optie. De golven waren nog steeds flink, waardoor de buitenboordmotor geregeld uit het water kwam.  Gauw trok  het grootzeil op en keerde de boeg: dan maar met het natuurgeweld mee richting Wemeldinge.
Bijna terug naar af dus.

Deze tocht was echt de zwaarste die ik al gedaan heb, solo...  leuk, maar daar riskeer ik geen schade voor.